مطالب دیگر در این زمینه :

«کلمات» شعری برای ترکیه از «پیمان فاضلی

مبارزه‌ی طبقاتی، جنسیت و مساله‌ی ملی /مروری بر جنبش‌های سیاسی‌اجتماعی در ترکیه (سولماز بهرنگ/ روناهی شورشگر)

بررسی اجمالی زمینه‌ی شکل‌گیری اعتراضات کنونی در ترکیه

…

توضیح سایت: در جهت شناخت هر چه صحیح‌تر از تحولات کنونی ترکیه تصمیم داریم دیدگاه‌های مختلفی که در سطح جنبش چپ ترکیه درباره‌ی اعتراضات اخیر طرح شده را در حد توان و امکان در اختیار مخاطبان خود قرار بدهیم و قابل ذکر است که ترجمه و انتشار این نظرات و تحلیل‌ها به معنای تایید آنان از سوی ما نیست.

بهار به ترکیه آمد!

تحلیلی از SDH(جنبش انقلاب مداومSürekli Devrim Hareketi)

برگردانِ: نیما کوشیار

در نهایت «بهار» به ترکیه آمد. این اعتصابِ سراسری مدت‌هاست در کشور دیده نشده‌. اعتصاب در دانشگاهِ صنعتیِ خاورمیانه آغاز شد و با وجودِ سرکوب شدیدِ ماهِ دسامبر، در دانشگاه‌های دیگر گسترش یافت. این اعتصاب‌ها برای ما خبرهای خوشی آوردند و اکنون ما شاهدِ زمانِ مهمی در تاریخِ ترکیه هستیم. نسلِ جدیدِ جوانِ سیاسی در مصر و تونس رشد یافت. این پیشرفت‌ها بسیار مهم‌اند و ما را بسیار امیدوار می‌کند. اعتصاب‌گران به‌خصوص در سه شهرِ بزرگ (آنکارا،استانبول،ازمیر) هر چه بیش‌تر می‌گذرد رادیکال‌تر می‌شوند و جانِ خود را به‌خطر می‌اندازند. توده‌های بزرگ حصار‌های ترس را درهم می‌شکنند. در آنکارا مرگِ مغزیِ یک کارگر به نامِ ( Ethem) که خواننده‌ی مجله‌ی آلینتری (Alınteri) بود، اعلام شده‌است. مصطفا ایوالیتاش( Mustafa Ayvalıtaş ) ، عضوِ اتحادِ سوسیالیست‌ها، در استانبول کشته شد. این دو شهدای این اعتراض‌ها هستند.

2. ترکیبِ معترضین بسیار ناهمگون است. ناسیونالیست‌ها تاثیرِ زیادی بر معترضین دارند. در سویِ دیگر، سوسیالیست‌ها قدرتِ زیادی برای تعیینِ جریانِ اعتراض‌ها به خصوص در دو شهرِ بزرگِ آنکارا و استانبول دارند. در این‌جاست که ما با ناسیونالیست‌ها برای کانالیزه‌کردن اعتراض‌ها رقابت می‌کنیم. یعنی همان اتفاقی که در اعتراض‌های خودانگیخته‌ی مصر و تونس رخ داد. به عبارتِ دیگر نباید حضور ناسیونالیست‌ها در خیابان‌ها، استدلالی شود که تمامِ جنبشِ اعتراضی را به دیده‌ی منفی نگاه کنیم.کسانی که از این استدلال استفاده می‌کنند یا کسانی هستند که از ضعیف شدنِ آ.ک.پ هراس دارند یا تعلق به حزبِ خاصی دارند.

3. گزی پارک با مبارزه‌ای توده‌ای به پیروزی رسید و آگاهیِ اجتماعی و سیاسی را تغییر داد. توده‌ها این مساله را که پیروزی، تن‌ها در خیابان به دست می‌آید تجربه می‌کنند. مردم خودآگاهیِ سیاسی خود را در اعتراض‌ها رشد می‌دهند و یکی از به‌ترین مثال‌ها شرکتِ هزاران دانش‌آموزِ مدرسه‌ای در اعتراض‌هاست. حتی اگر این اعتراض‌ها متوقف شوند آگاهیِ سیاسی ظهورِ جدیدی پیدا کرده و آ.ک.پ صدمه‌ی جدی دیده ‌است. همان‌طور که قبلا گفتیم دولت‌مردانِ آ.ک.پ تن‌ها در خیابان ها شکست می‌خورند و زمانی که توده‌ها به این واقعیت اعتقاد پیدا کنند، در راهِ عملی کردنِ آن تلاش خواهند کرد و هر اتفاقی در آینده، می‌تواند تبدیل به یک جنبشِ توده‌ای عظیم شود.

4. اکنون لازم است تا عناصرِ سوسیالیست گردِهم بیایند و این انرژیِ عظیم را که برخاسته از توده‌ها و مطالباتِ آنان است کانالیزه کنند. این مطالبات را به‌تر است دوباره یادآوری کنیم :

اعلامِ رسمیِ الغایِ پروژه‌ی پارکِ گزی

محاکمه‌ی افسرانِ پلیسی که عاملِ کشتارها بودند

استعفای فرماندار و مسئولینِ دولتی آنکارا و استانبول

آزادی تمامِ زندانیانِ معترض

5. کِسک (KESK : کنفدراسیون سندیکاهای زحمت‌کشانِ دولتی) و تمامی تشکیلاتِ کارگری می‌توانند با نیروی طبقه‌ی کارگر، اعتراض‌ها را رادیکال کرده و به آن رنگِ دیگری بدهند. هم‌زمانیِ اعتصابِ سراسریِ کِسک و معترضین یک فرصت است. اما متاسفانه حضورِ دلسرد‌کننده‌ی کِسک و دیگر اتحادیه‌ها در زمانِ اعتراض‌ها یک رسوایی بزرگ است. به عنوان شاهد، کِسک حتی در زمانِ اعتراض‌ها یک تریبون برای خود جست‌وجو نکرد. چیزی که لازمه‌ی اصلیِ دخالتِ سیاسی در جامعه است.

6. مارکسیست‌های انقلابی باید به طور جدی و نیرومند در جنبش شرکت کنند. ما باید با توده‌ها از طریقِ جزوه‌ها و اعلامیه‌ها ارتباط برقرار کنیم. بسیار مهم است که سوژه‌های معترضِ توده‌ها، دوباره مارکسیسم را بازتولید کنند و جنبش را از ناسیونالیسم پاک‌سازی کنند.