سه شعر و طرح از «نیلوفر.م»

به سراشیبی
کوبیده شدم
به سرعتام نگاه نکنید
به قعر میروم
گم میشوم.
میخ هم
حرکت دارد
دستِ کم
در زمان.

باد
خود
میدانست
باور پنجره را
که همیشه

به نَوَزیدنِ

باز بود.
پنجره
از روییدنِ من درد کشید
باد مرا با خود برد.

گاه
راهها
یاریمان میکنند
دور شویم.
آنچه
از پیش
ما را فرا میخواند
به بازگشت
هجوم میآورد.