شعری از آیدا پایدار (برای بی صداترین قربانیان دوران ابتذال و جنایات مسری…) از دارها، دسته می سازند تا بالاشان ببرند و مثل زنگوله ی جن میان بچه ها بدوند. بچه ها می ترسند به خانه می روند مشق هاشان را که نوشتند، رختخوابشان را که خیس کردند، بیعت اجنه را در خواب پاسخ می دهند؛ و نعش سربازان تیرخورده

بهاری ریشه زد در خونِ انسان تمام برگ ها سُرخیده از جان همین امسال اصلا باورت هست؟ چه روئید از جهانِ تیغ و زندان؟ چه سرهایی که تا خوابم دویدند گره خوردند با رگ‌های باران تمام ابرها شلیک کردند بر این بغضِ غلیطِ مانده حیران میان شاخه‌ها لم داده کابوس درنگی نه که منزل کرده طوفان گَهی اعدامِ گل از

برای قیام خوزستان: « دادخواهی حلاج» انالحقِ دهان به دهان نخل است که می جوشاند خشم خورشید را در رگان خاک. بی سر هنوز ایستاده تا پیغمبران مرگ را در عقوبت اشکستان بخشکاند. ایستاده در زخم هاش تا شور شور موج بگیرد بتکاند مویه را از شانه از کمرگاه حَق حَقِ هِق هِق اش گره بزند لشکریان داغ را و

دریافت فایل پی‌دی‌اف این روزها بیشترین اخبار دریافت شده از ایذه حول تعیین حکم و عاقبت دستگیرشدگان می چرخد. پس از اینکه چند نفر از دستگیرشدگان ایذه را به زور شکنجه، زیر تیغ برده و با پرونده سازی های کاملا جعلی و ایجاد اتهامات عجیب و غریب(در نهایت تاسف هیچ گونه گزارش و اطلاعی از وضعیت این عزیزان در دسترس

گلوگاه آزادی (در سالروز میلاد بامداد بزرگ) در صدای تو جهانی ساختم که درخت و آب و آتشش صلح و آزادی و فریاد بود. در صدای تو توانی یافتم که زخم و اشک و لبخندش جوشش و تسلای عشق بود در هورای شاخه ی زیتون! یقین دارم که کبوتران خواهش ات چشم بند مهربانی را کنار می زنند و دست