شعری از آیدا پایدار (برای بی صداترین قربانیان دوران ابتذال و جنایات مسری…) از دارها، دسته می سازند تا بالاشان ببرند و مثل زنگوله ی جن میان بچه ها بدوند. بچه ها می ترسند به خانه می روند مشق هاشان را که نوشتند، رختخوابشان را که خیس کردند، بیعت اجنه را در خواب پاسخ می دهند؛ و نعش سربازان تیرخورده

نه! زمین جایی نبود که هزاره‌های آسوده‌ی رؤیا، سنگینی هِقاهقِ بغض را تا ابد انکار کنند. جهان جایی نبود که پستان‌های کش آورده‌ی گرسنگی، ملاتِ دهان پر کنی باشد بر چون و چرای خشت‌های تداوم. جایی نبود، که سیمرغِ آویخته از افسانه نگریزد از بستر تملک و بال… نه! مرغ نه! «او» دستانش را از سایگاهِ خواب آینه باز پس

پنجم دی ماه، سالروز تولد «بهرام بیضائی»، یکی از سینماگران بزرگ ایرانی است، که قسمت هایی از آثار ارزنده اش، در تار و پود خاطرات بسياري از ما تنیده شده است. سینماگری «گذشته» ساز و «گذشته» پرداز در «حالی» که با نگاهی غریب به «آینده» خیره گشته است. ازین رو مفهوم «زمان» در سینمای بیضائی، مفهومی بازسازی شده و خلاقانه

دنیا از نقاشی هایم تبخیر شد، وقتی خنده هایت راموج های گرسنه بلعیدند! به انگشتان کوچکت که پناه آوردم، واژگون شدیم در هم: من در خانه ای که میخواستی بکشی تو در خوابم که حسرت پراندن موج ها خفه اش کرده.