کابوسِ من

مردن با گلوله‌ای است

که از کوچه

به سایه‌‌یِ سینه‌ام

شلیک می‌شود.

من هر روز

کنارِ این پنجره

که رو به همان کوچه است

می‌نشینم

پرده‌ها را می‌کشم

و به دیوار زُل می‌زنم.

جایِ عکسِ تو

کفش‌هایِ سربازي را گذاشته‌ام

که از جنگ

به آغوشِ شکوفه‌هایِ زیتون

گریخته.

نیلوفر مظفری